Un droiad war vor
Brav e oa an amzer an deiz-se. "Emaon o vont d' ober un droiad war ar mor, emezon.
-Emaon o vont ganit eme ma gwreg.
- A-du met hast buan: prest on dija !"
Pemp munutenn, dek munutenn... ne oa ket prest c'hroazh ha setu me er c'hrae gant ma roeñv war ma skoaz. Graet ganin ur c'hammed bennak e teuen en dro war ma giz, savet keuz ennon. Ne oa ket prest c'hoazh met tevel ha gortoz a ran (ne oa ket memes merzet ma ezvezañs)...Mont kuit a reomp a-benn ar fin!
Goude kerzhout un tamm war al lec'hid, hon deus tapet ar stakadenn: un blatenn vihan c'hlas e plastik, -diskoasellet dre an holl pennoù ha badezet "paour kaezh den"- evit mont war bord "Ar Bidoc'hig": hon vag vihan, ur Jabadao e plastik ivez a bevar metr hanter .
Da sevel ar paniri e yaemp. Er baner gentañ, d'ar Mein Du, e oa daou legestr met unan a oa re vihan hag adlakaet hon eus anezhañ en dour: Ne c'hortoze nemet se hag anad deoc'h n'oa ket bet ezhomm da bediñ div wech: diskenn eo buan betek ar garv ! Me a advouede hag ' advouilhe ar baner, ha mont a reomp betek ar baner all a oa un tamm pelloc'h, e Maen Joliget; krogiñ a ris er boue, sachañ a ris war an oring: Unan, daou, pevar...c'hwec'h krank-silioù (chichalved) a oa ennañ! Ma gwreg a fellas dezhi tapout unan met laosket he deus buan: pinset e oa bet gant ar krank! Ha ne felle ket dezhañ diskregiñ diouzh he biz!
Evit parraat a gerzhet el lec'hid adarre (ar mor en doa trec'het c'hoazh) em eus diskarget ma gwreg d'ar Kalaj kanod sovetaj, hag amaret ar Bidoc'hig on aet : lakaet am eus anezhi diouzh ar chadenn d'he c'hrog-mor er C'herpont.
Ur friko hon eus graet da goan.
Un tour en mer.
Ce jour-là, il faisaitbeau.
"Je vais faire un tour en mer, que je dis.
-Je vais avec toi, réponds ma femme.
- D'accord, mais dépêche-toi, je suis déjà prêt!"
Cinq minutes, dix minutes...Elle n'était pas encore prête et me voilà dans la grêve, mon aviron sur l'épaule...Après quelques pas, je regrettais, pris de remords. Elle n'était toujours pas prête, mais je me taisais et j'attendais (elle ne s'était même pas aperçue de mon absence)...Nous partîmes finalement!
Après avoir marché un peu sur la vase, nous avons pris l'annexe: une petite plate verte en plastique-rafistolée par tous les bouts et baptisée "pauv' malheureux"- pour aller à bord du "Petit Dernier" , notre petit bateau, un 'Jabadao' en plastique aussi de quatre mètres cinquante.
Nous allions lever les casiers. Dans le premier casier, aux 'Pierres Noires', il y avait deux homards mais l'un était trop petit et on l'a remis à l'eau: il n'attendait que cela! et vous pensez bien qu'il n'y a pas eu besoin de le prier deux fois : il est descendu vite au fond . Je reboatais et remouillais le casier, et on se mit en route en direction de l'autre casier, un peu plus loin, à Min Joliguet; J'attrapai la bouée, je tirai sur l'orin: un, deux... quatre...six crabes anglais (des étrilles) étaient à l'intérieur! Mon épouse voulait en prendre une mais elle l'a vite lachée: elle avail été pincée par le crabe et celui-ci ne voulait pas lâcher son doigt.
Pour éviter de marcher de nouveau dans la vase (la mer avait encore baissé), j'ai débarqué ma compagne sur la cale du canot de sauvetage, et suis allé amarrer le Bidoc'hig: je l'ai mis au mouillage à son corps-mort dans le Kerpont.
On s'est régalé au souper!